Wat is dat met die dood, die altijd triggert, tot de verbeelding spreekt… En dat laatste is mijn ‘way of life’ geworden in de loop der jaren. Niet alleen omdat je 24/7 aanstaat. Maar er ontstaat een leefstijl door je vak, waar je tevoren geen inschatting van kan maken. Dat je professie invloed heeft op je privéleven, daar ontkomt denk ik niemand aan. Maar dat je professie veel van je privé bepaald, had ik niet voor mogelijk gehouden, maar bleek meer dan waar. Langzaam groei je uit tot iemand die met de dood geassocieerd wordt. Ook als je in je korte broek bij de Jumbo staat om ijsjes te halen en een klein meiske je aankijkt en met een trillend lipje zegt:
“Do bist dy frou fan dat ferdrietige…” Oei, spontaan de ijsjes vergeten die dag.
“Hé Sjoerdtje!” Jan fietst voorbij en ik roep: “Alles goed Jan?” “Ja hear”, klinkt het, “want do hast my noch net ûnder de skeppe hân!” Ik word er stil van en dat is knap voor iemand die altijd haar woordje klaar heeft en een stukje galgenhumor niet uit de weg gaat. Op verjaardagsfeestjes wordt vaak met een grijns gevraagd of ik nog wat drukte heb en wordt veelal de uitvaart van een familielid met mij gedeeld. Zelfs als ik met mijn honden wandel vindt er weleens ‘een voorgesprekje’ plaats. Uit zelfbescherming zonder ik me soms een tijdje af, maar ik blijf houden van mijn zelfgekozen, uitzonderlijke ‘way of life’.
Uitvaartonderneemster Sjoerdtje de Haan met een lach en een traan